‘Heel erg bedankt, fijn dat het zo kon’ krijg je vaak te horen na een euthanasie. Dat klinkt misschien gek, maar het is essentieel dat het laatste afscheid goed verloopt voor de verwerking, en de opluchting is achteraf vaak groot.
Vaak zeggen mensen ‘sorry’ tegen me als ze moeten huilen; niet nodig! Dit is mijn werk, en ik begrijp het heel erg goed. De pijn, het verdriet om het verlies van je dier is echt; de band die je had samen is ook heel echt! Ik schrijf deze blog ook naar aanleiding van het verlies van mijn eigen 21-jarig harige maatje.
Rouw om het verlies van je dier is valide. Je bent niet zomaar iets verloren, maar iemand! Iemand die dicht bij je stond, en heel bijzonder voor je was.
Rouw is een medische conditie waar veel onderzoek naar is gedaan. Er horen verschillende symptomen bij zoals huilen, slecht slapen, vermoeidheid, verwarring, en een diep gevoel van verdriet en leegte.
Rouw is de acute pijn die je voelt bij verlies. Het is diep, omdat het een reflectie is van wat je liefhebt, en het kan echt overweldigend voelen.
Er ligt nog veel taboe op dit onderwerp, en veel mythes. Zoals: rouw is een emotie. Maar dat is het niet; het is een proces, bestaande uit meerdere emoties zoals verdriet, angst, boosheid, frustratie en ongeloof. Ook opluchting en schuldgevoel ervaren is normaal. En het is belangrijk dit proces bewust door te maken en je emoties te voelen. Dit is nodig om volledig te helen.
Het verlies van een huisdier voelt anders dan het verlies van een mens; waarom is dat?
Er zijn verschillende redenen. Als eerste wordt rouw om een huisdier in onze maatschappij minder geaccepteerd. Alsof het overdreven is om veel verdriet te hebben om een dier; alsof je om aandacht vraagt. En dat is maf; niemand betwist dat huisdieren ons heel blij kunnen maken en ons hardop laten lachen; dat bewijzen de vele miljoenen kattenfilmpjes op internet wel! Dus waarom kan het verlies van een dier dan niet het tegenovergestelde bewerkstelligen en je hart breken?
De tweede reden waarom de rouw om een dier anders is, is omdat de relatie anders is dan die met een mens. Als je hond je aankijkt, veroordeelt hij je niet. Ze zien niet je fouten; ze houden onvoorwaardelijk van je. Dat gevoel van ontvangen van onvoorwaardelijke liefde geeft zoveel voldoening; het verlies ervan is enorm pijnlijk.
Toen ik acht jaar oud was, verloor ik in korte tijd mijn opa, die al een tijd ziek was, en onze jonge kat van een jaar oud. Ik moest zoveel harder huilen om het verlies van de poes, en daar schaamde ik me toen wel een beetje voor. Maar dat is dus helemaal niet raar. Die dagelijkse onvoorwaardelijke liefde en aandacht van een katje voelt toch anders dan een zieke, oude opa die je een paar keer per jaar zag.
Een ander verschil is het spreken. Een oud mens kan aangeven; mijn leven is voltooid, het is mooi geweest. En hoe moeilijk ook; je weet dat diegene rust zal vinden. Onze huisdieren kunnen dat niet vertellen aan ons, en vaak moeten wij dus de moeilijke beslissing nemen ze te laten gaan. En dat is een zware verantwoordelijkheid om te dragen. Schaam je dus alsjeblieft niet als je emotie toont bij het laatste afscheid. Je toont juist lef. Je toont dat je mens bent.
Vanuit mijn herbalistenhart: een fijn theemengsel om te helpen bij rouw.
Uplifting Heart Formula (uit Evolutionary Herbalism):
30% Lindebloesem
25% Meidoornbessen
20% Tulsiblaadjes
15% Rozeblaadjes
10% Mimosa bloemen